Kruipsteen

Dit gedicht dateert van vorig jaar. Ik kon het, toen het af was, niet meer plaatsen, want het speelt zich af vóor de zomerzonnewende, en het was af ná de wende. Dit jaar alsnog dus, nu wél op tijd.

Siteversie:https://www.vinkoningslightverse.net/heavy-verse/kruipsteen

( #gedichten #poëzie )

Een helderblauwe hemel,

een onverstoorde zon,

die stoïcijns zijn weg brandt

door opgeloste wolken.

De schaduwen bevolken

het aardrijk. Als ik kon,

zou ik dit moment doen voortbestaan voor maanden.

Nog zijn de dagen aan het lengen,

staat de levenslichtbron hoog,

maar dat onbewogen oog

zal al spoedig weer gaan dalen.

In een eindeloos herhalen

van seizoenen draait en tolt

deze wereld, en hou ik me snellend staande.

Weken wijken, kringen keren,

lentes, zomers gaan en komen.

Scherpe omtrekken omzomen

tegenbeelden op het zand

die zich, schuw, het liefst verschuilen

onder stenen, achter bomen,

in hun heimelijk begeren

naar de evening.  Het omen

dat de duisternis gaat vallen

over kaal, verblekend land. 

Na de wende, wanneer uren korter worden,

rekken schimmen zich uit dekking, onbevreesd

in contrast te moeten staan met zind'rend stralen,

kunnen vrijelijk hun vale koers bepalen

tot een halfrond is gehuld in donker wachten

op terugkeer van verlichting van de kim en van de geest.

Ik til een steen op, zie een schijngestalte vluchten, glimlach even.

Ach, hoe makkelijk, hoe licht verjaagbaar al

dat we machtloos het alleenrijk moeten geven

tijdens tijden van vergrauwing en verval.

In het zonlicht

tel ik vlekken

stiekem, steels, obscuur verdekt,

die zich drukken,

plat, onmachtig,

kansloos loerend,

stil, verborgen.

Tegen somberte

werkt zomerzon perfect.

Voor een seizoen is elke dreiging uit het grimmenrijk verdreven,

en ik weet dat steeds een nieuw verschijnen zal.